کارگاه آموزشی"نیل وندن لیندن" روز گذشته با موضوع"تحلیل تطبیقی نمایش آئین در شمال آفریقا و خاورمیانه با تکیه بر آثار عرفانی"‌ با حضور جمعی از دانشجویان و علاقه‌مندان در پلاتوی دانشکده پردیس دانشگاه تهران برگزار شد.
به گزارش سایت ایران تئاتر، لیندن در ابتدا ضمن ابراز خوشحالی از برگزاری این کارگاه آموزشی گفت:«در سمینارهایی که طی چند روز اخیر در همایش"نمایش و دین" برگزار شده، توجه زیادی به تعزیه شده است. این نمایش نوعی

کارگاه آموزشی"نیل وندن لیندن" روز گذشته با موضوع"تحلیل تطبیقی نمایش آئین در شمال آفریقا و خاورمیانه با تکیه بر آثار عرفانی"‌ با حضور جمعی از دانشجویان و علاقه‌مندان در پلاتوی دانشکده پردیس دانشگاه تهران برگزار شد.
به گزارش سایت ایران تئاتر، لیندن در ابتدا ضمن ابراز خوشحالی از برگزاری این کارگاه آموزشی گفت:«در سمینارهایی که طی چند روز اخیر در همایش"نمایش و دین" برگزار شده، توجه زیادی به تعزیه شده است. این نمایش نوعی اجرای مذهبی است که در میان مردم انجام می‌شود و در دنیای اسلام، تعزیه یکی از نماش‌های مذهبی محسوب می‌شود.»
وی سپس به"آئین زار" اشاره کرد و گفت:« ‌زار‌، نام یک مراسم آئینی ـ درمانی است و همچنین یک مراسم آئینی سرگرم کننده و نام یک جن بَد است. زار در ایران توسط کسانی انجام می‌شود که آشکارا آفریقایی هستند و در شهرهای اهواز، آبادان، بندرعباس و بوشهر برگزار می‌شود. در برخی از این مناطق نیز مردم به زبان عربی حرف می‌زنند. این آئینِ درمانی، قبل از اسلام وارد ایران شده و تا پیش از آن در سودان، اتیوپی، کنیا، تانزانیا و زگبنار وجود داشته است.»
وی در ادامه افزود:«تجار و برده‌هایی که به ایران می‌آمدند، این مراسم را به ایران وارد کردند که بعدها نیز به دین اسلام گرویدند، ولی سنت‌های آفریقایی‌شان را به همان صورت حفظ کردند. آن‌ها با گذشت زمان، ریشه خود را حفظ کرده‌اند و به نوعی با گذشتگان خود ارتباط دارند و در برخی مواقع با زبان‌های آفریقایی صحبت می‌کنند. زار در سودان و مصر مسأله‌ای زنانه است و خانم‌ها مراسم را کنترل و برگزار می‌کنند. ما در"مسیحیت قبطی" نیز زار را می‌بینیم. در مراسم نیایش در خارتون نیز این نوع مراسم آفریقایی دیده می‌شود که با نیایش در کلیسا تلفیق شده و حتی چنین ترکیبی را در مراکش هم می‌بینیم. در قسمتی از سرزمین اسلام، صوفی‌گری مثل زار است و همچون مراسم روزانه برگزار می‌شود. این اتفاق در کشورهایی مثل مراکش و پاکستان رخ می‌دهد. این مراسم مثل مراسم برون فکنی و آزاد کردن انرژی است و مراسم روحانی به حساب نمی‌آید و برای مردمی است که به نوعی با زندگی کنار می‌آیند؛ در نتیجه صوفی‌گری می‌تواند هم روحانی باشد و هم عامیانه.»
در پایان این کارگاه آموزشی، "اپرای واگنر" در دو نوع برداشت مختلف به نمایش گذاشته شد.‌